Het kind
Ons is geen toekomst en geen keus gelaten:
wij moeten voort, verward en hulpeloos,
in een cultuur van films en radio’s
en soms, wat over het verleden praten.
Niemand ontkomt er aan… alleen het kind
is nog hetzelfde als voor duizend jaren.
Nieuw en verwonderd ligt het rond te staren
alsof de wereld pas vandaag begint.
O makker in ditzelfde grauw getij,
nog altijd komt het kind tot jou en mij.
Nog altijd kan de wereld nieuw beginnen
in ieder kind kan het opnieuw beginnen.
Zolang God kinderen in ons midden zendt,
heeft hij zich nog niet van ons afgewend.
Muus Jacobse,
uit de bundel De doortocht. Gedichten. 1936
Zondag morgen, 08.00 uur, het was nog zo stil overal, en ik stak een kaars aan.
Op dat zelfde moment, een hard maar vreemde crash op straat. Ik zie een man langzaam uit zijn auto stappen, nadat hij wat later blijkt 3 auto’s zeg maar aan schrot had gereden, zo ongeveer dan, ze zijn die zelfde ochtend weggesleept. Gelukkig was er niemand gewond, maar veel gedoe om de juiste buren te traceren, etc. etc.
Betrokkenen er bij geroepen, en dan komt er een jonge moeder met haar kindje op de arm, ook naaste familie van een gedupeerde, en ik kijk in alle tumult naar die kleine man, op de arm van zijn moeder .Zeg maar , ‘Maria met haar Kind’, zo’n stilte en rust
die twee daar samen uitstraalden, ik kan dan ook niet anders dan daar met grote dankbaarheid en verwondering aan terug denken.
En zoekend naar het gedicht van ,’Het Kind’, kwam ik hier terecht, en heb spontaan deze ervaring met u hierbij gedeeld.